Sekret

– Myślę, że ta historia, jak każda, w którą wkracza Bóg, jest ciekawa, bo pokazuje, że Bóg ma fantazję, jest twórczy i niestrudzenie szuka człowieka – zauważa moja rozmówczyni i wyjaśnia, że jej rodzice przez wiele lat, pomimo iż byli wychowani w wierze katolickiej, nie uczestniczyli w życiu Kościoła. Opowiada: – Mama była wierząca. Tata jednak stracił wiarę w czasie II wojny światowej, co wpłynęło na jego późniejsze wybory. Nie zgodził się na ślub kościelny, co spowodowało, że rodzice zostali odcięci od życia sakramentalnego. Drugi kompromis dotyczył chrztu dziecka – kiedy się urodzi, nie zostanie ochrzczone, aby – gdy dorośnie – mogło w tej sprawie podjąć decyzję samodzielnie.

Z wczesnego dzieciństwa s. Marzena w sposób szczególny zapamiętała jedno zdarzenie. Wspomina: – Byliśmy na święta u krewnych. Tam babcia po kryjomu przekazała mi sekret. Postanowiła nauczyć mnie kilku modlitw: Ojcze nasz, Zdrowaś Mario i Aniele Boży, dodając, że „modlić się trzeba, ponieważ modlitwa jest skuteczna”. Miałam wówczas 3 lata i nie rozumiałam, co to znaczy, ale czułam, że chodzi o to, że modlitwa po prostu działa.

Zgodnie z ustaleniami rodziców ich córka nie chodziła na religię. W 1983 r. rodzina wyjechała na placówkę do Czechosłowacji. Zaraz po przyjeździe okazało się, że mama przyszłej siostry jadwiżanki jest ciężko chora. Lekarze stwierdzili rozsiany stan nowotworowy. Wspomina: – W pewnym momencie tata powiedział, że mama chyba umrze… Płakał. Pomyślałam – lekarze nie umieją wyleczyć mamy, tata, który do tej pory rozwiązywał wszystkie problemy, jest bezradny. Przypomniałam sobie jednak zapewnienie babci, że modlitwa jest skuteczna. Codziennie przed snem klękałam więc na łóżku i powtarzałam modlitwy, których nauczyła mnie babcia. Modliłam się z żarliwością dziecka, żeby Bóg uratował mi mamę. I tak się stało. Lekarze byli zaskoczeni – stwierdzili, że mama miała nadzwyczajne szczęście.

Wtedy zaczęłam po raz pierwszy myśleć o przyjęciu chrztu. Doszło jednak do zdarzenia, które przyhamowało ten proces – w wypadku samochodowym zginął kolega z klasy. Wszyscy byliśmy wstrząśnięci. Trudno nam było pojąć, że wczoraj z nim rozmawialiśmy, a dzisiaj już go z nami nie ma. Sprawstwo tej tragedii przypisałam Bogu i obraziłam się na Niego. Po upływie czasu pytania o wiarę zaczęły do mnie jednak wracać. W osobistej rozmowie z Bogiem powiedziałam Mu, że nic mnie nie przekona z powrotem do wiary – ani rówieśnicy, bo – jak zauważyłam – ich życie często nie było spójne z tym, co mówili, ani rodzice, gdyby się nawet nawrócili, ani mądre książki. Wymyśliłam sobie jednak, że ewentualnie mogłoby mnie do wiary przekonać dziecko – bo dzieci są czyste, nie zindoktrynowane i mają jakąś pierwotną intuicję…

Odpowiedź

W czasie ferii zimowych 1992 r. pojechałam do Zakopanego. Miałam czas na czytanie, na narty, na chodzenie po górach. A ponieważ dowiedziałam się o kaplicy w Jaszczurówce, zbudowanej bez użycia gwoździ, chciałam tę ciekawostkę architektoniczną zobaczyć. Wybrałam się tam w niedzielę, ale – gdy dotarłam – była Msza św. Ponieważ kaplica jest mała, stałam z wieloma osobami na zewnątrz. W czasie przeistoczenia wszyscy klęczeli – ja nie. Wtedy podeszła do mnie mała dziewczynka. Chciała mi coś powiedzieć, więc się pochyliłam, żeby ją usłyszeć, a ona popatrzyła mi z przejęciem w oczy i jak stary człowiek poważnym głosem zapytała mnie: „Czemu nie klęczysz? Czemu się nie modlisz?!” Od razu uklęknęłam i zmówiłam znane mi od dzieciństwa modlitwy. Uświadomiłam sobie, że otrzymałam od Boga odpowiedź – zostawiłam Mu jedną, jedyną szczelinę dotarcia do mojego serca – dziecko – i przysłał je do mnie, na dodatek w czasie Eucharystii. W jednym momencie zrozumiałam, że Bóg jest, że jest miłością i że jest obecny w Eucharystii. Skróciłam pobyt w Zakopanem i wróciłam do domu. Zgłosiłam się do profesor z polskiego i poprosiłam ją, żeby mnie zaprowadziła do jakiegoś księdza, bo muszę się ochrzcić. Zostałam skierowana do duszpasterza akademickiego, ks. Stanisława Puchały, który przygotował mnie do chrztu.

Odkrycia

Po maturze zaczęłam studia slawistyczne na UJ. Któregoś dnia trzykrotnie spotkałam na ulicy siostry w nieznanych mi habitach. Podeszłam i zapytałam, kim są. Tak dowiedziałam się o jadwiżankach wawelskich – zgromadzeniu, które wtedy w Krakowie powstało, a którego głównym zadaniem jest przygotowywanie dorosłych… do chrztu. Wiedziałam, że to nie jest przypadek. Wiedziałam też, że Bóg kocha mnie jak nikt inny i dlatego zdecydowałam się wstąpić do zgromadzenia. Od tego momentu minęło już 29 lat.

Pyta pani o moich rodziców. Obydwoje od lat już nie żyją. Ciężko chorowali. Zgromadzenie pozwoliło mi na opiekę nad nimi. Toczyliśmy szczere rozmowy. Przed śmiercią obydwoje otwarli się na Boga. Mama razem ze mną przyjęła Komunię św. Gdy odchodzili, moja świeca chrzcielna paliła się przy nich jak gromnica. Łaska wiary i chrztu dotknęła więc nas wszystkich. A ja co roku mogę ze wzruszeniem słuchać opowieści dorosłych ludzi, którzy – jak ja przed laty – ze zdumieniem odkrywają, że Bóg naprawdę istnieje, działa i bezwarunkowo ich kocha.